Od kilku lat z zachwytem patrzę, jak Wrocław zmienia się pod wpływem Nowych Horyzontów, jak zmienia się jego architektura. Przez te dziesięć lat festiwal wpisał się w tkankę miejską, w urbanistykę miasta. Lubię w lipcu ten moment, kiedy miasto zapełnia się festiwalową typografią, kiedy wszędzie w pobliżu obiektów festiwalowych widać festiwalowe barwy.

Wrocław zmienia się też w inny sposób. Przyjeżdża bardzo dużo ludzi, którzy mają jedną ważną cechę wspólną - są zakochani w kinie. To sprawia, że od razu są dla siebie w jakiś sposób bliscy. Wszyscy się znają, chociaż się nie znają. Biorę zawsze kilka dni wolnego, żeby chodzić do kina. Bo lubię to przeżywać, być w środku tej wspólnoty.

not. MF