10 lat temu przyjechałem na festiwal po raz pierwszy, z ukształtowanym już filmowym gustem i oczekiwaniami.

Ale tu, na Nowych Horyzontach, nauczyłem się na nowo percepcji filmu. Do tej pory wydawało mi się, że kino to ruchome obrazy, a tu okazało się, że można oglądać film, gdzie statyczna kamera przez 90 minut w czasie rzeczywistym filmuje drzewo oplatane zachodzącym słońcem. A w trakcie seansu panuje taki stopień skupienia, że najmniejszy szmer powoduje irytację widowni.

Festiwal to dla mnie nie tylko filmy, ale i cała jego oprawa. Przede wszystkim ludzie, ludzie, ludzie.

A jedyne zmartwienie: wstać codziennie o 8:25 i zarezerwować seanse.

MF