Natalia Gruenpeter: Jak poznała Pani kino francuskie?

Nanako Tsukidate: - Miałam 14 lat, kiedy zobaczyłam film François Truffauta i zakochałam się w Jean-Pierre Léaud. Potem oglądałam dużo kina amerykańskiego, francuskiego, polskiego. Moja rodzina lubi kino. Też je pokochałam i zajęłam się nim zawodowo. Obecnie pracuję nad doktoratem o Garrelu.

Dlaczego właśnie o nim?

- To był przypadek. Kiedy obejrzałam "Sekretne dziecko", nie wiedziałam, kim jest reżyser, nie znałam jego biografii ani historii związku z Nico. Polubiłam film ze względu na Anne Wiazemsky, która grała również u Godarda. To dzięki Garrelowi zrozumiałam, czym jest kino. Wcześniej myślałam o filmach w kategoriach scenariusza, dialogów, narracji. A on wierzy w obraz.

Widać to w zbliżeniach twarzy.

- Garrel często zatrzymuje się na twarzach kobiet, zarówno w "Wyniosłej samotności" poświęconej Jean Seberg, ikonie Nowej Fali, jak i w "Sekretnym dziecku" z Anne Wiazemsky.

Nowa Fala była jego ważnym punktem odniesienia.

- Ale ważniejsze było malarstwo. Zanim zajął się kinem, uczył się rysunku, studiował kwestie światła, proporcji, tła. Znalazło to odzwierciedlenie w jego kinie, zwłaszcza w filmach z Nico. Nie lubił kina amerykańskiego, choć cenił Andy'ego Warhola. Na przełomie lat 60. i 70. był w Nowym Jorku, gdzie spotkał Warhola. Wymienili się filmami. Garrel dał mu swoje "Łoże dziewicy", w zamian dostał "Imitation of Christ". Lubił Stana Brakhage'a, Jonasa Mekasa, ale też Nicolasa Raya, Johna Cassavetesa. Bardziej interesowało go kino awangardowe.

Jak Garrel jest odbierany w Japonii?

- Jest bardzo popularny. Wszystkie jego filmy weszły do japońskich kin, wiele jest dostępnych na dvd, choć nie da się ich kupić nawet we Francji. Powiedział mi nawet, że w Japonii jest tak popularny, bo jego filmy są filmami zen.

Rozmawiała Natalia Gruenpeter