English
Varia

L'ombre des femmes reż. Philippe GarrelL'ombre des femmes reż. Philippe Garrel
moje nowe horyzonty
02 czerwca 2015
Bezkompromisowy Philippe Garrel

W poprzednich tygodniach pisałem o przeglądzie klasycznego i nowego kina litewskiego, retrospektywie najsłynniejszego przedstawiciela tej kinematografii Šarūnasa Bartasa oraz filmowym dorobku Tadeusza Konwickiego. Dziś z kolei - o bohaterze największej tegorocznej retrospektywy Philippe Garrelu - jednym z najbardziej bezkompromisowych reżyserów w historii francuskiego kina oraz konsekwentnym kontynuatorze Nowej Fali. W sekcji, której kuratorką jest japońska krytyczka i historyczka kina Nanako Tsukidate, zostaną pokazane najważniejsze filmy reżysera (który brał udział w ich wyborze) - autorskie, idące pod prąd powszechnym trendom - surowe, intymne, niemal autobiograficzne dzieła, jak i filmy żywo komentujące francuską politykę, historię, wydarzenia społeczne (zwłaszcza te z 1968 roku) oraz francuską obyczajowość.

Urodził się w 1948 roku, jest synem znanego aktora Maurice'a Garrela. W dorobku ma ponad 25 filmów. Został okrzyknięty cudownym dzieckiem kina, gdy jako 16-latek zadebiutował szczerym autoportretem „Skłócone dzieci" (1964). Jego najnowszy film „L'Ombre des femmes" (2015) został wybrany na otwarcie prestiżowej sekcji Quinzaine des Realisateurs na tegorocznymi festiwalu filmowym w Cannes. Jego pierwsze filmy powstały pod wyraźnym wpływem Jeana-Luca Godarda oraz muzyki zespołu The Velvet Underground. W1969 roku rozpoczął współpracę z wokalistką tego zespołu, modelką, aktorką, jedną z muz Andy'ego Warhola - Nico, nagrywając z nią piosenkę „The Falconer" do filmu „Le lit de la vierge". Pracował z nią również przy kolejnych filmach (m.in. kultowym „La cicatrice interieure"). Choć już w latach 60. nakręcił wiele filmów, to jego kariera zaczęła rozkwitać pod koniec lat 70., gdy podjął - i kontynuuje do dzisiaj - tematy wyboru między związkiem z kobietą a życiem w pojedynkę, konfliktu między nową miłością a zobowiązaniami rodzinnymi. Porusza je m.in. w „Skrytym dziecku" (Nagroda im. Jeana Vigo), „Zapasowych pocałunkach" oraz „Narodzinach miłości". Jego filmy „Nie słyszę już gitary" (1991), „Dzika niewinność" z 2001 oraz „Zwyczajni kochankowie" z 2005 roku były nagradzane na festiwalu w Wenecji. Do ostatnich osiągnięć tego reżysera, często czerpiącego ze swojej biografii i krytycznie portretującego społeczeństwo, należą „Gorące lato" oraz „Zazdrość".

Claude Mauriac, pisarz i przedstawiciel nowej powieści w literaturze francuskiej, napisał: „Philippe Garrel otwiera epokę w dziejach filmu. Jest to pierwsza totalna rewolucja w kinie od pojawienia się Jeana-Luca Godarda". Mimo że od napisania tych słów minęło prawie 50 lat, pozostają one ciągle aktualne. Świadczy o tym najnowszy film Garrela, który miał światową premierę dwa tygodnie temu w Cannes.

Roman Gutek

"Gazeta Wyborcza Wrocław", 2.06.2015

© Stowarzyszenie Nowe Horyzonty
festiwal@nowehoryzonty.pl
realizacja: Pracownia Pakamera
Regulamin serwisu ›