Gość 12. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty, Nathalia Acevedo, aktorka grająca jedną z głównych ról w ostatnim filmie Carlosa Reygadasa Post tenebras lux (dystrybucja w Polsce: Stowarzyszenie Nowe Horyzonty), żyje między Paryżem a Meksykiem. Dorastała w Peru, skąd pochodzi jej matka, studiowała w Szwajcarii, jej ojciec jest Meksykaninem, więc spędza też sporo czasu w Meksyku.

Film Reygadasa jest jej zdaniem pierwszym meksykańskim filmem, który tak jasno pokazuje międzyklasową przepaść, istniejącą w tym kraju w przestrzeni publicznej, przenikającą też do sfery prywatnej. W Meksyku żyją obok siebie dwa osobne społeczeństwa, które na co dzień nie mają ze sobą wiele wspólnego. Te podziały w całej latyno-Ameryce są tak oczywiste, że aż przezroczyste.   

Rola u Reygadasa była jej aktorskim debiutem. Spotkali się kilka lat wcześniej, w czasie, kiedy Nathalia pracowała jako producentka i reżyserka. Zamiast scenariusza dostała od Reygadasa lakoniczny opis historii. To jest film o rodzinie, o miłości, o życiu, o bardzo uniwersalnych kwestiach. Rodzina, mieszkająca na wsi, konfrontuje się z tym >innym Meksykiem<. Podczas zdjęć reżyser instruował aktorkę: powiedz to i to, ale nigdy nie tłumaczył, co tym filmem chciałby przekazać widzom. Reygadas, co często podkreślał też podczas rozmów z publicznością we Wrocławiu, stwarza sytuację, w której to widzowie mają odpowiadać na zadawane twórcy pytania. Tu o wiele bardziej od intelektualnej spekulacji liczą się emocje, jakie film wywołuje. Albo coś poczujesz, albo nie. Post tenebras… – twierdzi Nathalia – jest w gruncie rzeczy łatwy do zrozumienia, chociaż przetrawienie go po pierwszej canneńskiej projekcji zajęło jej kilka dni.      

Acevedo z sentymentem wspomina czas, spędzony w wiejskim domu Carlosa Reygadasa z jego rodziną. Reżyser zbudował go sam. Dom wystąpił w filmie, jest jednym z jego bohaterów, to przestrzeń o silnym charakterze, jednocześnie bliska naturze, wtopiona w krajobraz. Reygadas stworzył tam sobie osobny, wyizolowany świat, bez internetu i telefonu. Skupienie się na pracy w takich warunkach nie było zbyt trudne. Niewielka 15-osobowa ekipa tworzyła kameralną atmosferę, występujące w filmie dzieci Reygadasa zachowywały się naturalnie, aktorka poczuła się niemal częścią tej rodziny. Czas, spędzony na planie filmowym w nietypowej dla siebie roli, nie tyle nauczył ją gry aktorskiej czy obycia z kamerą, ile był bardziej „międzyludzkim” doświadczeniem, spotkaniem, przeżyciem, które otworzyło nowy rozdział nie tyle w jej karierze, ile w życiu prywatnym, na drodze osobistego rozwoju.

Nathalia Acevedo w rozmowie z magazynem „Filmmaker”