Obsada

Nicolas Cage, Eva Mendes, Val Kilmer, Xzibit, Irma P. Hall, Jennifer Coolidge, Brad Dourif, Tom Bower

nagrody

Venice IFF 2009 – Nominate for Golden Palm; Christopher D. Smithers Foundation Special Award

Opis filmu

Abel Ferrara, dowiedziawszy się o remaku Złego porucznika, wyraził życzenie, aby pomysłodawcy tego przedsięwzięcia zgnili w piekle. Werner Herzog odpowiedział, że nie ma pojęcia, kim jest Ferrara, a jego film stał się potwierdzeniem tych słów. Nie da się ukryć, że niektóre sceny przywołują na myśl film z 1992 roku, jednak na jego tle wypadają jak zdrowo szurnięty redneck z Luizjany przy statecznym wielkomiejskim kuzynie. Postać Złego Porucznika w interpretacji tandemu Herzog–Cage to prawdziwie oślizły, odklejony od rzeczywistości typ, któremu bliżej do wampira kreowanego przez Klausa Kinskiego w Nosferatu, niż do Harveya Keitela. Intencje ma może i lepsze niż jego nowojorski odpowiednik, ale prochy serwowane w Nowym Orleanie muszą dawać większego kopa. Z przypowieści o grzechu i odkupieniu win Herzog zrobił kpiarski i elektryzujący złoty strzał. Punkty widzenia zmieniają się jak w kalejdoskopie, kamera biega, pełza i tańczy, w zależności od tego, czy spojrzenie należy do naćpanego funkcjonariusza policji, dealera, czy… krokodyla. W Złym poruczniku podmokły, malaryczny krajobraz Luizjany, gdzie kręcony były film, jest tak samo ważny, jak w jego pierwowzorze – odcienie świateł wielkiego miasta.

Stanisław Liguziński

Informacje o reżyserze

Werner Herzog

Właściwie Werner Herzog Stipetić, urodzony w 1942 roku, niemiecki reżyser filmowy, teatralny i operowy. Zdobywca Grand Prix i nagrody za reżyserię w Cannes (Zagadka Kaspara Hausera, 1974), laureat Smoka Smoków na Krakowskim Festiwalu Filmowym, nominowany do Złotego Lwa, Oscara i Złotego Niedźwiedzia. Jeden z najwybitniejszych żyjących artystów kina. Jego długoletnia współpraca z Klausem Kinskim zaowocowała takimi filmami jak Fitzcarraldo, Aguirre, gniew boży, czy Nosferatu wampir. Równie dobrze czuje się na gruncie kina fabularnego, jak i w dokumencie. W obu formach poszukuje „ekstatycznej prawdy” – manifestacji rzeczywistości, możliwej dzięki wykorzystaniu środków filmowych. Zaciekły wróg nagich faktów i Cinema Verite.

Wybrana filmografia

1962 Herakles / Hercules

1972 Aguirre, gniew boży / Aguirre, der zorn gottes / Aguirre, the Wrath of God

1974 Zagadka Kaspara Hausera / Jeder für sich und Gott gegen alle / Every Man for Himself and God Against All

1977 Stroszek

1978 Nosferatu wampir / Nosferatu: Phantom der Nacht / Nosferatu the Vampyre

1979 Woyzeck

1982 Fitzcarraldo

1984 Tam, gdzie śnią zielone mrówki / Wo die grünen Ameisen träumen / Where the Green Ants Dream

1987 Cobra Verde

2007 Spotkania na krańcach świata / Encounters at the End of the World (dok. / doc.)

2009 My Son, My Son, What Have Ye Done

2009 The Bad Lieutenant: Port of Call – New Orleans

Stopka