Zła krew, Subway, Wielki błękit, Betty – to tylko niektóre z kultowych filmów wonder boys, którzy z impetem wkroczyli w świat francuskiego kina na początku lat osiemdziesiątych XX wieku. Na scenie pojawili się Jean-Jacques Beineix, Luc Besson i Leos Carax, zrywając z  naturalizmem francuskiej kinematografii. Zaproponowana przez nich postmodernistyczna estetyka opierała się na efektownej, krzykliwej, osobliwej stronie wizualnej, czerpiącej garściami z wideoklipów, komiksów, reklamy, a także na nieskrępowanej zabawie filmowymi gatunkami i znanymi już narracjami, opowiadanymi świeżo, często z domieszką czarnego humoru, absurdu, surrealizmu, lub też odwrotnie – z pełną powagą, romantycznym patosem, liryzmem (a czasami łącząc to wszystko). Nowa fala spotyka się z Lynchem i Spielbergiem? Truffaut w świecie teledysków? W przypadku neobaroku nic nie jest pewne, w końcu głośnym echem tego niezwykłego, chociaż trwającego ledwie dekadę, zjawiska jest Holy Motors samego Caraxa.

W ramach przeglądu podczas 13. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty we Wrocławiu będzie można zobaczyć wszystkie pełnometrażowe filmy Leosa Caraxa – od czarno-białego debiutu inspirowanego Godardem i Cocteau Chłopak spotyka dziewczynę, przez wizjonerską, nagrodzoną nagrodą Alfreda Bauera Złą krew z kwartetem: Julie Delpy, Juliette Binoche, Michel Piccoli i Denis Lavant, legendarnych Kochanków z Pont-Neuf, po Polę X i Holy Motors. W programie również pięć najważniejszych filmów Beineixa: od spektakularnego debiutu Diva, historii młodego listonosza-melomana zafascynowanego popularną śpiewaczką operową, przez Księżyc w rynsztoku z Gerardem Depardieu i Nastassją Kinski, kontrowersyjną (i nominowaną do Oscara) Betty o destrukcyjnej miłości pary outsiderów, po Roselyne i lwy oraz IP5. Nie zabraknie kultowych dzieł Luca Bessona: postapokaliptycznej komedii romantycznej Ostatnia walka, thrillera miejskiego Subway, przeboju francuskiego kina Wielkiego błękitu, słynnej Nikity oraz podwodnego dokumentu Atlantis.

W kwestii "neobaroku" wypowiada się francuski krytyk, Raphaël Bassan ("La Revue du Cinéma", 1989): "Jest to >wygodna< definicja twórczości trzech filmowców, ale nie pozbawiona podstaw. Petit Larousse w wydaniu z 1989 roku podaje następującą definicję słowa barok (które pochodzi z portugalskiego barocco i oznacza perłę o nieregularnym kształcie): W sztuce barok pragnie zadziwiać, poruszać zmysły, olśniewać i osiąga to dzięki efektom ruchu i kontrastu światła, kształtów napiętych i skłóconych ze sobą do tego stopnia, że sugerują rozpad perspektyw opierających się na iluzji; architektura, rzeźba, malarstwo dążą do roztopienia się w jedności swoistego spektaklu, którego migotliwy dynamizm wyraża egzaltację. Nową wersję spektaklu barokowego można dostrzec u naszych stylistów."