Obsypany nagrodami na międzynarodowych festiwalach, laureat m.in. nagrody FIPRESCI na 12. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty we Wrocławiu, pełnometrażowy debiut Brazylijczyka Klebera Mendonçy Filho - Sąsiedzkie dźwięki wejdzie na ekrany polskich kin 15 marca 2013 (dystrybucja: Stowarzyszenie Nowe Horyzonty).  

Akcja filmu rozgrywa się we współczesnej Brazylii, w jednym z tamtejszych wielkich miast, w dzielnicy klasy średniej. Życie w tej przestrzeni - precyzyjne, chłodne - wydaje się wyjątkowo poukładane. Większość domów należy do tej samej rodziny. Ci, którzy je wynajmują, funkcjonują w klanowej wspólnocie, odgradzając się od zewnętrznego świata. Jednak ulice są niespokojne, dochodzi do aktów wandalizmu i nagle mieszkańcy idą po – zdawać by się mogło – rozum do głowy.

Pewnego dnia w okolicy pojawia się prywatna firma ochroniarska, która proponuje mieszkańcom swoje usługi. Kto jednak i przed czym powinien tu być chroniony? I czy nowi ochroniarze rzeczywiście gwarantują mieszkańcom bezpieczeństwo? Nowoczesna, bezosobowa architektura, pełna drzwi, okien i krat, staje się metaforą emocji bohaterów. Za wysokimi ogrodzeniami ciągną się puste, wąskie korytarze, wypełnione przez tytułowe „sąsiedzkie dźwięki”. Te głosy działają na wyobraźnię, w sterylne przestrzenie wdziera się pragnienie zemsty wykorzystanych i oburzonych. Reżyser potęguje uczucie niepewności, sprawnie myli tropy, coraz głębiej wciąga widza w swoją grę, zapowiadającą nieuchronną katastrofę.

„Niezwykle spójny jest ten film – pisała selekcjonerka i dyrektorka artystyczna MFF T-Mobile Nowe Horyzonty, Joanna Łapińska. Od pierwszych scen reżyser konsekwentnie buduje świat, którego poszczególne elementy wzmacniają się i uzupełniają. (…) Z każdą sceną narasta atmosfera zagrożenia: chcemy się z tej rzeczywistości wyplątać, odgrodzić od tych emocji. Jesteśmy tylko my i strach.”

więcej o filmie i reżyserze

Kleber Mendonça Filho, reżyser: "Dla mnie dźwięk jest dowodem życia. W Brazylii wszystko jest dźwiękiem. Mieszkania leżą blisko siebie, a że jesteśmy krajem o tropikalnych upałach, nie da się funkcjonować przy zamkniętych oknach. Okna są otwarte na oścież i cały czas słychać, co robią ludzie dookoła. Wymieniamy między sobą mnóstwo dźwięków, odgłosy z mojego mieszkania przebijają się na ulicę, wiele dźwięków z zewnątrz dociera do mnie. Słyszymy nieprzerwanie słowa, krzyki, miksery, telefony, telewizory innych ludzi. Ta wymiana dźwięków od początku była mocno zaznaczona w moim scenariuszu i chciałem dokładnie to zjawisko sfilmować. Mam wrażenie, że wielu reżyserów zupełnie nie myśli o dźwięku i używa go tylko po to, żeby ich film nie był niemy, tracąc tym samym ogromną szansę na nakręcenie wewnątrz swojej fabuły drugiego filmu, opowiedzianego dźwiękiem. Ja od razu zaznaczyłem ekipie od dźwięku, że będziemy realizować dwa zadania. Pierwszym będzie udźwiękowienie tego, co widzimy na ekranie, drugim - udźwiękowienie tego, czego nie zobaczymy. Ten film, którego nie widzimy, opowiada o ludziach, którzy mieszkają obok i mają zupełne osobne życie." ("Kino", marzec 2013)