On nie lubi kobiet. Ona zapłaci mu, żeby patrzył na nią "od strony, od której nigdy nie powinna być oglądana". "To cię będzie kosztować" - mówi on. Ona odpowiada - "Zapłacę ci".
Tak zaczyna się Anatomia piekła, film Catherine Breillat oparty na jej powieści "Pornocratie". Po spotkaniu w nocnym klubie akcja przenosi się do oddalonego od cywilizacji, stojącego nad urwiskiem domu. Przez cztery kolejne noce mężczyzna, grany przez gwiazdę filmów pornograficznych Rocco Siffrediego, przychodzi do surowo urządzonego miejsca, by spotkać się z piękną kobietą. Choć charakter tych spotkań mógłby wskazywać na to, że mamy do czynienia z filmem erotycznym, Breillat wykracza daleko poza granice tego gatunku.
Oszczędne wnętrza, przemyślana choreografia ciał oraz niezwykle subtelne zdjęcia sprawiają, że Anatomia piekła to najlepiej skomponowany, najbardziej malarski film Breillat. Jest on także zakończeniem drogi, którą reżyserka konsekwentnie podążała w swoich filmach Romance, Brève traversée czy Á ma soeur. "Tym razem postanowiłam doprowadzić wszystko do końca. Stwierdziłam, że nigdzie dalej już tą drogą nie dojdę, dlatego dziesiąty film będzie finałem dekalogu, najdoroślejszym z filmów dla dorosłych". Catherine Breillat po raz kolejny udowodniła, że jest jedną z najodważniejszych i najambitniejszych współczesnych artystek filmowych.
Catherine Breillat: Nasza seksualność jest wobec nas bytem wyższym i ta przewaga nie jest do końca normalna. Między tabu wstydu i tabu inicjacji, między nienazywalnym (czego nie można ogladać) i nienazwanym jest ogromna różnica, którą bada mój film. Po jednej stronie jest świętość, po drugiej hańba. (...)
Myślę, że kwestia nieprzyzwoitości i fundamentalizmu obecnych w sposobie, w jaki postrzegana jest kobieta, to podstawowy problem ludzkości. Nie bierze się tego jednak pod uwagę w polityce i prawie, jest to bowiem zarazem kluczowa kwestia religijnego tabu.
(...) Ten film sprzeciwia się fundamentalizmowi we wszelkiej postaci, bo fundamentalizm czerpie siłę z kłamstwa. Spodziewam się, że zetknie się z murem nienawiści podobnym piekłu na ziemi, jakie stworzono dla kobiet. Ale cenzorzy nie będą wiedzieli, co powiedzieć i co robić. Film bowiem bada granice cenzury, naszego wymyślonego lub realnego strachu. Ja się cenzury nie boję. Boję się za to nienawiści, która jest odruchową reakcją na tego rodzaju film.
Catherine Breillat
Urodziła się w 1948 roku w Bressuire we Francji. Artystka wszechstronna. Reżyserka, scenarzystka, pisarka i aktorka. Już jako 17-latka napisała skandalizującą powieść L'homme facile, a w 1972 roku zagrała w słynnym filmie Ostatnie tango w Paryżu. Współpracowała m.in. z Federico Fellinim, Asią Argento, Lilianą Cavani i gwiazdą porno - Rocco Siffredim. Wykładowczyni European Graduate School in Saas-Fee (Szwajcaria). Bezkompromisowa w ukazywaniu prawdziwych relacji erotycznych na ekranie, jest jedną z największych prowokatorek współczesnego kina. Filmy Breillat można zobaczyć na największych festiwalach filmowych na całym świecie. Kontrowersyjny styl reżyserki jest znany i widzom naszego festiwalu za sprawą Anatomii piekła (4 NH) i Sinobrodego (9 NH).
Wybrana filmografia
1976 Młoda dziewczyna / Une vraie jeune fille / A Real Young Lady
1988 Rozmiar 36, dziewczęcy / 36 fillette / Junior Size 36
2004 Anatomia piekła / Anatomie de l'enfer / Anatomy of Hell
2007 Stara kochanka / Une vieille maîtresse / The Last Mistress
2009 Sinobrody / Barbe Bleue / Bluebeard
2010 Śpiąca królewna / La belle endormie / The Sleeping Beauty
Media o filmie:
"Anatomia piekła z udziałem przepięknej Amiry Casar i Rocco Siffrediego - aktora filmów pornograficznych o zawodowo przystosowanym ciele - jest traktatem filozoficznym na temat miejsca jak zwykle nie bardzo sprecyzowanego, czyli piekła. Okazuje się, że piekło jest przede wszystkim cielesne, anatomiczne i służy do zadawania cierpień właśnie w tych momentach, które wszystkim wydawały się nirwaną.
Ta przewrotność ma bardzo precyzyjne uzasadnienie i w miarę perswazyjnej akcji konsekwentnie dochodzi do bardzo prawdopodobnych wniosków: seks jest nienawiścią, budzi agresję i pragnienie po konsumpcji partnerki jej unicestwienia, zabicia i tym pozbycia się ponownej fali pożądania".
"Pornos czy kino artystyczne? Francuska reżyserka Breillat uwielbia szokować widzów. Udowodniła to w filmie A Real Young Girl (1976), który przeleżał na półkach ponad dwadzieścia lat (odważne sceny erotyczne). Anatomia piekła to opowieść o kobiecie, jej erotycznych fantazjach, miłości i seksie. Niby nic nowego poza jednym drobnym szczegółem. Breillat pokazała w swoim filmie nie tylko każdy szczegół anatomiczny, ale przede wszystkim penisa podczas erekcji, no i oczywiście ejakulację. Mężczyznę zagrał tu włoski gwiazdor kina porno Rocco Siffredi (rola napisana specjalnie dla niego), który z racji wcześniejszych filmów nie krępował się w ani jednej scenie. Anatomia piekła wywołała oburzenie na wielu filmowych festiwalach. Obecnie istnieją jej dwie wersje: 77 minutowa pozbawiona scen pornograficznych i 87 minutowa, w której widać wszystko hmm… jak na dłoni".
