Zakończył się 65. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie. Filmy biorące udział w konkursie głównym festiwalu oceniło jury w składzie: Darren Aronofsky, Daniel Brühl, Bong Joon-ho, Martha De Laurentiis, Claudia Llosa, Audrey Tautou i Matthew Weiner. Oto lista nagrodzonych:

Złoty Niedźwiedź: Taxi, reż. Jafar Panahi

"Panahi dokonuje chytrego wybiegu. Nie mogąc mówić, żyjąc jak w więzieniu, mówi o Iranie więcej niż w swoich poprzednich, legalnych filmach. Znamy i my ten rodzaj taksówkowych rozmów, w których poprzez kolejnych pasażerów kraj pokazuje swoje różne twarze. Ten facet, który wdaje się w dyskusję na temat szariatu i kary śmierci jako jedynie skutecznej obrony przed złem. Ta kobieta w czarnej chuście, która z tylnego siedzenia dogaduje: "Pod względem liczby egzekucji wyprzedzają nas tylko Chiny, to hańba!"." (Tadeusz Sobolewski, "Gazeta Wyborcza")

"Taxi, mimo że realizowane w warunkach amatorskich, jest najdojrzalszą wypowiedzią Panahiego. Przypomina zwłaszcza w zakończeniu słynne Powiększenie Antonioniego. Cały film rozgrywa się wewnątrz taksówki, którą kieruje Panafi. Reżyser gra taksówkarza i jednocześnie jest sobą – artystą, niemal celebrytą – którego ludzie z ulicy rozpoznają i któremu chętnie się zwierzają. Rozmowy, jakie prowadzi za kierownicą, dotyczą codziennych spraw – np. nielegalnego handlu pirackimi DVD czy kontrowersji wokół wymiaru sprawiedliwości, w tym wykonywania kary śmierci za drobne przestępstwa. Układa się z tego bardzo inteligentnie przeprowadzony wywód na temat niemożliwości pokazania czegokolwiek bez narażania się cenzorom i naruszania obowiązującego prawa." (Janusz Wróblewski, "Polityka")

"Moment, w którym do taksówki wsiada rozszczekana siostrzenica Panahiego, przywołuje na myśl zrealizowane przez reżysera kilkanaście lat temu Lustro. Wówczas spojrzenie irańskiego twórcy przestaje cechować dystans - kieruje on kamerę ostentacyjnie na siebie. Wrażenie szczerości zostaje tym samym zatracone na korzyść wykalkulowanej spowiedzi. Problem w tym, że wyznania artysty w Taxi nie wnoszą do debaty społecznej nic nowego w porównaniu z jego wcześniejszymi filmami. Im bliżej zakończenia, tym bardziej Panahi tłumaczy się za sprawą swoich bohaterów, dlaczego jest szykanowany przez władzę i jak wielkiego wysiłku wymaga jego antysystemowy bunt. Ze społecznika przemienia się w męczennika."(Diana Dąbrowska, stopklatka.pl)

"Taksówkarz podobno z Panahiego nieszczególny, za to filmowiec - naprawdę wyborny. (...) Spośród niewielkiej grupki pasażerów, których wiezie reżyser, większość ma z restrykcyjnym państwem niejednoznaczne relacje. Niewielkie grzeszki, takie jak potajemne oglądanie w domu zachodnich filmów, są na porządku dziennym. Życie próbuje płynąć własnym trybem, choć okazyjne pokazowe aresztowania i egzekucje przypominają, kto rządzi i jakie są tego konsekwencje. Jedno jest w tym wszystkim pewne - przy współczesnym stanie technologii zakazanie komuś zrobienia filmu to zadanie właściwie niewykonalne." (Esme, filmaster.pl)

Srebrny Niedźwiedź, Wielka Nagroda Jury: Klub, reż. Pablo Larraín

Nagroda im. Alfreda Bauera: Ixcanul, reż. Jayro Bustamante

Najlepszy reżyser: Radu Jude za Aferim oraz Małgorzata Szumowska za Body / Ciało

Najlepsza aktorka: Charlotte Rampling za rolę w filmie 45 lat

Najlepszy aktor: Tom Courtenay za rolę w filmie 45 lat

Najlepszy scenariusz: Patricio Guzman za Perłowy guzik

Najlepsze zdjęcia: Sturla Brandth Groevlen (Victoria) oraz Jewgienij Priwin i Serhij Michalczuk (Pod elektrycznymi chmurami)