Jury MFF w Rotterdamie (22.01 - 2.02.2014) w składzie: reżyserzy Elia Suleiman, Nanouk Leopold i Edwin oraz Violeta Bava (selekcjonerka BAFICI i producentka z Argentyny) i Kiki Sugino (aktorka i producentka z Japonii) przyznało nagrody w konkursie głównym. Hivos Tiger Awards otrzymały filmy:

Anatomy of a Paper Clip reż. Ikeda Akira (Japonia, 2013)

"(...) to czarna komedia, kino surrealistyczne, pełne metafor i ironii na cechy japońskiego społeczeństwa. Przedstawia losy pracowników tajemniczej wytwórni spinaczy do papieru, wyginanych ręcznie z drutu przez kilkuosobową załogę, poniewieraną przez niezrównoważonego szefa. Sam reżyser odżegnuje się od poglądu, jakoby jego film miał być krytyką kondycji współczesnej Japonii. Rzeczywiście, Anatomia... to przede wszystkim poetyckie, wciągające fabularnie kino, opowiedziane w nowatorskiej i pełnej polotu formie. Nie jest to film społeczny, czy polityczny, choć nasuwają się odniesienia do popularnych medialnie tematów związanych z pracą w dużych firmach w Japonii: nadużycia wobec pracowników, korporacyjny patriotyzm, utrata życia prywatnego, rutyna i szablonowość życia, depresja i brak celu poza pracą. Tu jednak reżyser raczej obśmiewa pewne stereotypy i przywary, przypisując je w przerysowanej skali bohaterom swojego filmu. Ujmuje lekkość z jaką twórca bawi się w kino. Choć film miał precyzyjny scenariusz, to sceny odgrywane są z taką naturalnością, jakby były improwizowane na planie, przez świetnie prowadzonych aktorów. Anatomia... ma to, co rotterdamskie tygrysy lubią najbardziej: świeżą energię, oryginalną formę i dobrą historię." (Jakub Królikowski, FF Pięć Smaków)

Han Gong-Ju reż. Lee Su-Jin (Korea Płd., 2013)

"(...) tytułowa bohaterka przenosi się do nowej szkoły i próbuje rozpocząć nowe życie. Reżyser rekonstruuje wydarzenia z przeszłości, które doprowadziły do dramatycznych wydarzeń w życiu dziewczyny. Jej historia jest wstrząsająca, reżyser wprowadza w nią widza dawkami, skupiając się przede wszystkim na tym, jak teraz Gong-Ju radzi sobie z emocjonalną traumą. Kiedy wydaje się, że niebezpieczeństwo już minęło, następuje kolejny atak na wątłą ofiarę, z nieoczekiwanej strony. Film porusza popularny w ostatnich latach w kinie koreańskim temat przemocy wśród nastolatków. Przez Koreę (a także Japonię) przetoczyła się w fala dyskusji o drastycznych, czasem niewyobrażalnie okrutnych wydarzeniach, związanych z nadużyciami na młodocianych w szkołach średnich. Konserwatywnemu koreańskiemu pokoleniu rodziców bardzo trudno przychodzi przyznanie się, że fizyczna przemoc, a nawet gwałt, stały się codziennością w środowisku ich pupilów. Doprowadza to do patologicznych sytuacji, w których rodzice za wszelką cenę próbują ochronić swoje dzieci - sprawców przemocy, obwiniając ofiary i zarzucając im prowokowanie tych aktów. Co ważne, często zyskują poparcie nauczycieli czy lokalnych władz, dla których czysta karta i dobra opinia jest ważniejsza od bezpieczeństwa ofiary. Ciągnące się latami sprawy sądowe, jak jątrzące się rany, doprowadzają często do ruiny psychicznej obie strony. O tym bolesnym zjawisku opowiada film Lee Su-Jina. Reżyser podkreślał w rozmowie z publicznością po seansie, że historia, którą przedstawia, jest fikcyjna i nie oparł jej na faktach. Uspakaja widza: "to tylko film". Ale jednocześnie pyta, czy na pewno ta drastyczna historia jest daleka od rzeczywistości, czy nie mogłaby się wydarzyć? A może już się wydarzyła?" (Jakub Królikowski, FF Pięć Smaków)

Something Must Break reż. Ester Martin Bergsmark (Szwecja, 2014)

"Androgynicznego Sebastiana poznajemy w szwedzkim filmie konkursowym Something must break. Długie, farbowane na czerwień kręcone włosy spięte w kucyk, koronkowa odzież wyszywana jednorożcami, sznur pereł i kolczyk w nosie to ulubiony image głównego bohatera, geja mieszkającego z koleżanką, poszukującego spełnienia i miłości swojego życia. Podczas bójki w obronie Sebastiana alias Ellie staje okutany w skórzaną kurtkę Andreas. Ich znajomość przeradza się w krótkotrwały związek, jako że rockman woli spotykać się z dziewczynami, a być może swojej prawdziwej homoseksualnej natury nie dopuszcza do głosu. Perypetie tej pary iskrzą na ekranie burzą hormonów, wariackimi eskapadami, ale też naiwnymi wyobrażeniami na temat miłości, którą oddaje zlizywanie czyjegoś odcisku buta z dywanu. Film kontrowersyjny, bezkompromisowy i dla odważnych, ale jednocześnie upraszczający wiele aspektów związku. Miłość jest ślepa, czyni wzniosłą nawet kąpiel w ściekach w otoczeniu śmieci." (Marcin Wilczyński, filmaster.pl)

Inne nagrody:

FIPRESCI Award - The Songs of Rice reż. Uruphong Raksasad (Tajlandia, 2014)

Nagroda Publiczności - Nebraska reż. Alexander Payne (USA, 2013)

The Big Screen Award - Another Year reż. Oxana Bychkova (Rosja, 2014)

NETPAC Award - 28 reż. Prasanna Jayakody (Sri Lanka, 2014)

więcej