Ewa Szabłowska, programerka sekcji "Nocne Szaleństwo - cyberpank" zaprasza:

"Nocne Szaleństwo 2013 upłynie pod znakiem cyberpunkowego trashu, zapomnianych filmów lat 80. i 90., w których ludzie i seksowne cyborgi noszą rękawiczki z obciętymi palcami, a plątanina kabli pasie haj-tekowe komputery, czające się w mrokach niedalekiej przyszłości. Na spłukanych kwaśnym deszczem ulicach mierzą się z zaawansowaną technologią outsidederzy rozpadającego się społeczeństwa. W cyberpunkowym szaleństwie jest metoda: niski budżet, duża dawka stylu, dwuznaczna relacja z maszynami i podróżujący na kosmicznych używkach antybohaterowie w dystopijnej scenografii. Pokażemy kultowe pozycje, które stały się bazą cybepunkowego kanonu oraz flirtujące z tym gatunkiem eksperymenty. W cyklu znajdą się najbardziej stylowe retro-wizje i nowe wycieczki na peryferia celuloidowej cyberprzestrzeni. W cyberpunku podczas 13. edycji Nowych Horyzontów mniej skupimy się na cyber, a bardziej na punku."

Podczas 3. edycji festiwalu oglądaliśmy uznawany za klasycznie cyberpunkowy japoński film w reżyserii Shinyi Tsukamoto -Tetsuo: The Iron Man (1989).

"Pierwsze minuty Tetsuo atakują z ekranu z dziką, okrutną furią. Awangardowa muzyka, ziarnisty obraz i zdjęcia kręcone „z ręki” szybko przeradzają się we wstrząsającą scenę, w której bohater- grany przez samego Tsukamoto – rozcina sobie nogę i próbuje w niej umieścić żelazny pręt. Pozostała część filmu nie tworzy linearnej fabuły, lecz funkcjonuje bardziej jako seria surrealistycznych obrazów o niezwykłej sile. Kulminacyjne sceny walk pomiędzy dwoma bohaterami to zdumiewająca progresja obrazowania – bohater kroczy ulicami przyciągając każdy kawałek metalu na swojej drodze, by w końcu wchłonąć ciało adwersarza i – jako góra metalu – ruszyć w świat i przemienić go w złom. Tetsuo: The Iron Man to film –guerilla, atak na konwencjonalną wrażliwość.

Główny motyw większości filmów Tsukamoto – ciało, które traci swa integralność i ulega przedziwnym, niepokojącym mutacjom - jest podobny to tematu filmów Davida Cronenberga. W Tetsuo ciało to zrepresjonowane „Ja” uwikłane w walkę z maszynerią. Tsukamoto fetyszyzuje maszyny - tłoki, lśnienie oleju, błysk chromu, ząbkowane brzegi, poplątane przewody – i porównuje je do stłumionych popędów seksualnych, które nieustannie próbują wydostać się z ludzkiego wnętrza. Jest to niezwykle przekonująca metafora zdyscyplinowanego japońskiego społeczeństwa: pracownik biurowy ze wszystkich sił próbuje uratować własne ciało przed pochłonięciem przez wyrastającą z jego wnętrza maszynę." (Richard Scheib, katalog 3. MFF NH)